In die dag
In die dag
Van geboorte tot dood
Waarop te hopen.
‘s Morgens verzorg je je wonden
‘s Avond krab je ze open.
In die dag (in Farsi):
در
این روزگار
از
تولد تا مرگ
امید
به کجا بندیم.
صبحگاهان
به پرستاری زخم ها بر می خیزیم
شامگاهان
با ناخن بر زخم ها هاشور می زنیم.
Dit gedicht is mooi, wekt een gevoel van heimwee bij me op. Het is een krachtig en vakkundig gedicht van Judith Herzberg (Amsterdam 1934).
Zij haalt door haar herkenning van eigen ervaringen treurige beelden op van vroeger.
Maar waarom moest Judith een weemoedig gedicht schrijven, als een gevangene die negatieve ervaringen in haar leven heeft gehad en geen licht en hoop meer in de toekomst zag.
Waar hoopt zij op?
Een nieuwe wereld zonder oorlog en wonden.
Een vrije wereld vol van licht, hoop en liefde.
Al jaren geleden was ik bezig om mijn Perzische gedichten in het Nederlands te vertalen.
Toen wou ik dit gedicht van Herzberg als kleine inleiding voor mijn gedichtenbundel gebruiken. Ik stuurde haar een brief om toestemming te vragen. Een paar dagen later ontving ik een aardige brief van haar. ‘Dank voor uw brief, schreef Judith me terug, ‘ik wens u veel succes en geef graag toestemming mijn gedicht te citeren.’ Maar mijn gedichtenbundel kwam nooit uit.
Judith Herzberg is één van Nederlands bekendste auteurs. Zij was een klein meisje tijdens de Tweede Wereldoorlog. Haar ouders werden in concentratiekamp Bergen -Belsen opgesloten. Tegenwoordig woont Judith Herzberg afwisselend in Nederland en Israël. Zij is nu gelukkig maar de oorlog laat haar nog steeds niet los:
Dozen
Omdat je in de oorlog altijd hoorde
van voor de oorlog, hoe argeloos
ze waren, ben ik nu heel voorzichtig.
Gooi ik iets weg, bijvoorbeeld
een kartonnen doos, dan hoop ik
dat die doos mij nooit meer zal
heroveren in de vorm van zelfverwijt;
weet je nog wel, hoe zorgeloos,
we gooiden gewoon dozen weg!
Als we er één hadden bewaard,
één hadden bewaard!
