Vorige week in “The British Museum of London” zag ik een bijzonder oude vrouw die op mijn oma, Bibi Hamideh, leek.
Mijn oma was ook een bijzondere vrouw. Volgens haar zeven kinderen werd ze nooit ziek. Toen ze honderd jaar oud werd zei ze tegen haar enige zoon, mijn vader, dat ze nog zeven dagen te leven zou hebben. Na zeven dagen viel ze flauw en stierf ze.
Ik was toen 15 jaar oud. We woonden destijds in het dorp, Ghalany.
Haar zoon en haar schoonzonen droegen haar kist:‘La ilaha illa allah!’*
Er hing mist boven de begraafplaats. Haar kist leek daarop te drijven.
‘Er is geen mist,’riep Haj Hosein, een van haar schoonzonen,‘er zijn engelen.’
De dorpelingen geloofden dat Bibi een vrouw zonder zonde was en dat ze de zieke mensen door haar heilige hart kon genezen. Ze geloofden dat haar speeksel een geneeskrachtige werking had waarmee aandoeningen werden genezen.
Ze was als een heilige koningin voor ons dorp. Elke vrijdag was haar graf vol van mensen die een oplossing voor hun problemen zochten.
Voor mij was Bibi gewoon een lieve oma die elke avond een leuke verhaaltje of mythe kon vertellen.
Ze kon ook mooie verzen van vierregels zingen waarvan de meeste nergens opgeschreven waren. Ze hield ontzettend veel van me omdat ik volgens haar precies op haar man leek die op tweeënvijftig jarige leeftijd plotseling gestorven was.
Vorige week belde mijn broer mij uit Iran. Hij zei dat Haj Hosein tegen iedereen vertelde dat in zijn dromen Bibi Hamideh zich zorgen maakte over haar kleinkind.
‘Doe in Godsnaam iets om Akbar terug te laten komen,’ huilend riep Bibi Hamideh.
* Er is geen godheid dan Allah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten