Mevrouw C.

Het is nacht. Ik zit op de bank en kijk naar mijn zwart/witte televisie. Ineens hoor ik de bel, ik sta moeizaam op en ga naar de voordeur en doe de deur open. Verwonderd zie ik dat mevrouw C., mijn oude collega, achter de deur staat. ’Koud, ik heb het koud. Ik kom even langs,’ zegt zij terwijl ik verbaasd naar haar kijk.
‘Waar, waarom naakt?’ mompel ik. Zij lacht en zegt: ‘Ik moet eerst mijn spijt aanbieden, ik ben fout geweest.’
Ik zeg niets. Zij komt binnen, zet haar tas op de tafel en zegt: ‘Kijk even, lees mijn lichaam, je komt er nog wel achter waarom ik vroeger zo dom ben geweest.’
Ik kijk en zie een tatoeage “vol is vol” op haar borstkas. Even valt stilte.
Daarna kijk ik naar haar groene ogen, naar haar blonde korte haren, naar haar borsten die als twee doodzieke witte vogels aan haar borstkas hangen.
‘Laat maar, help me, ik wil van die tatoeage af, daardoor zijn mijn vogels zo doodziek,’ zegt zij met een vreemde toon terwijl ze op de bank gaat liggen.

Ineens schudt mijn vrouw mijn schouder en zegt:’opstaan, het is tijd.’
Verbaasd doe ik mijn ogen open, sta op, ga naar het raam en neem de verse herfstlucht in. De hemel is bewolkt. Een paar vogels vliegen in de richting van het Oosten. Ik denk even aan mijn droom, aan mevrouw C. Daarna draai ik om, kijk naar mijn vrouw die op het Perzische tapijt zit en de Koran leest.
‘Lees je de Koran?’ vraag ik en ga naast haar zitten. Snel kijkt zij even naar me en zegt:‘Ja, nu lees ik soera Maria voor je moeder. Zij hield van deze soera. Toen zij hier was, vroeg zij aan mij om na haar dood deze soera voor haar te lezen.’
Ik zeg niets, kijk naar haar ogen die vol met tranen zijn en doe mijn ogen even dicht. In het diepst van mijn ogen zie ik een groep wenende mensen die rond het graf van mijn moeder staan.
‘Wacht even, wacht,’ roep ik huilend terwijl ik op de begraafplaats in de richting van haar graf ren. ‘ik wil even haar gezicht zien.’
De mensen rond het graf kijken verrast naar mij.‘Akbar,’ roepen ze samen. ‘het is te laat, het graf is nu vol.’